Rokjesdag & doedelzak

Dit weekend viel mijn oog op een berichtje in de krant waarin werd vermeld dat Martin Bril volgend jaar in april een eerbetoon krijgt in de vorm van een Rokjesdag. Deze dag zal bestaan uit een rokjesfeest, een rokjestentoonstelling en een rokjesontwerpwedstrijd. Eveneens zal de bundel Rokjesdag het licht zien met Martin Brils ‘mooiste verhalen over de lente, blote benen, vrouwelijkheid en het algemene gevoel van gelukzaligheid als de eerste warme dag van het seizoen een feit is’. Toen ik dit las begon er iets te kriebelen want ik heb al eens gezegd dat ik het wat stilletjes in ons gebouw vindt en dit zou toch een prachtkans zijn om eens wat muziek in de tent te brengen. Een lentefeest met een modeshow, waarom niet? Voor een goede dienstverlening zijn hier altijd veel vrouwen op de been en die mogen wel eens in het zonnetje gezet worden. Of ik dan ook mee zou lopen?
Ik weet het niet hoor, ik zou bang zijn dat Theo Maassen met zijn vriendje opeens zouden binnenwandelen. Die zijn soms wat selectief in de waarneming. En ja, wanneer je op een bepaalde leeftijd in de spiegel kijkt zie je hangplekken waar je zelf niet te lang bij stil wilt staan, dat is nu eenmaal de helaasheid der dingen. Minder strak vindt Theo Maassen helemaal niet leuk bij vrouwen, al zegt hij dat het om wijsheid gaat en niet om het uiterlijk. Nu is het echter zo dat er bij lange cabaretiers met een klein hartje en een grote waffel ook op een bepaalde leeftijd wat gaat loszitten of gaat hangen: het begint met de haren, daarna de tanden en dan zakt het langzaam naar beneden. Dat besef zal ooit langzaam in dat creatieve brein van hem gaan binnendruppelen. Je kunt daar over loeien, mekkeren en miezeren, het zal je niet helpen! Ik dacht: if you cannot beat them you must let them join you: we nodigen Theo Maassen gewoon uit op voorwaarde dat hij in rok komt en dan wel in een Schotse kilt en dat hij zijn doedelzak meeneemt. Hij mag vanaf de tweede verdieping de catwalk naar beneden lopen en dan staan wij, vrouwen van de bieb, op hoge hakken of blote voeten hem op te wachten op de begane grond. Mooi om zoveel wijze mannelijkheid te zien afdalen. Een vent met spierballentaal doet dit gewoon. Laten we eerlijk zijn: het oog wil ook wat en wij vrouwen van de bieb, nu helaas zonder Bril, vinden die schotse wol met die ruitjes zo’n mooi stofje voor een rokje. Het wordt een warme lente!