''Zij, die het opgeven, weten nooit hoe dicht zij bij hun doel waren.'' Het lijkt wel of de Zeeuwse schilder Dave Meijer onder dit motto werkt. Hij wil en moet schilderen, toch kan het zijn dat een doek of paneeltje pas na twee jaar zuiver is en dus af. Hij wil niet opgeven, begint opnieuw, haalt weg, voegt toe, schildert over, trekt grenzen, schuurt af en geeft ruimte. Het was mijn bedoeling om het werk van Dave Meijer iets beter te leren kennen.
Galerie van den Berge in Goes toont tot 19 februari recent werk, 22 schilderijen in totaal waarvan zes tweeluiken, onder de benaming Eeneneeniseen. We zien steeds hetzelfde op een andere manier. De werken hebben geen titels, of het zou moeten zijn, ‘hetzelfde nog een keer, maar dan een ander formaat, een andere kleur en iets anders'. Abstracte schilderijen waarvan ik, bij het zien, gewoon zo ‘zuiver’ blij kan worden omdat lyriek, schoonheid en zinnelijkheid tastbaar worden gemaakt.
Alsof het leven gaat vlinderen en je even licht mag zijn.
Dave Meijer (1955), docent tekenen, geboren in Souburg, groeide op in Middelburg en woont nu in Goes waar hij ook een eigen atelier heeft. Schilder van op zichzelf staande of in serie geschilderde landschappen waarin de horizon vaak een belangrijke rol speelt. Dave is een echte twijfelaar, hij streeft altijd naar eenheid binnen een werk, het moet kloppen. Steeds weer de drang om het over te schilderen, een ultieme doorwerktheid kenmerkt zijn panelen. Ongelooflijk kritisch op wat hij maakt. Op de achterkant van de schilderijen zien we soms dat de zoektocht maanden, jaren duurde, 2008, 2009, 2010. Zijn atelier heeft zelfs een wand waar het werk ‘groeit’ en wacht op het moment dat het schilderij uit het atelier weg mag. De perfectie, de zuiverheid is dan pas gevonden. 'Ja, hij is wel eens moe', zei hij onlangs in een interview voor Omroep Zeeland.
In 2011 zien we in Goes solo’s en enkele ensembles of tweeluiken. Eerder
kregen we kleine en grote series van 9 tot 450 schilderijen te zien die als een gedicht aan de muur van de tentoonstellingsruimte hangen. Schilderijen vormen een serie wanneer ze inhoudelijke verwantschap tonen door de keuze van de beeldelementen, het kleurgebruik, de gebruikte techniek, hetzelfde formaat hebben. Hetzelfde maar elke keer anders. Maar vooral: wanneer ze door de maker als serie gepresenteerd worden. Het werken met series schept ook lucht, ruimte en rust. Het ware schilderij mag dan even wachten, de schilder kan de perfectie van allerlei kanten verkennen.
In de mooie uitgave Dave Meijer : Landschappen rondom n.a.v. de gelijknamige tentoonstelling in 2007 in Museum Belvédère zien we een afbeelding van de serie: Ergens onder een dak onder de blauwe lucht 5, 24 paneeltjes, zo mooi om naar te kijken. Maar ook een afbeelding van de serie van 121 paneeltjes: Ergens en overal, 2006. In de Kabinetten van De Vleeshal in Middelburg maakten we in 2009 kennis met het werk De Einder. En dan de hoek om. Alleen al het zien van de ansichtkaart van dit werk maakt mij blij. Hoogtepunt in de series blijft echter uit 2002 "Nulpunt", in totaal 450 werken van 18x25 cm die voor de schilder een archief, een ijkpunt, een culminatiepunt maar ook een nulpunt zijn. De publicatie over deze serie is ook al mooi en bijzonder.
De horizon, de einder. Met de voeten in de Zeeuwse klei schildert hij met acryl en/of olieverf, vanuit de pols, in essentie landschappelijk beelden die, opmerkelijk, vooral ook in Friesland gewaardeerd worden. Een citaat van Jan Mankes: ‘We hebben nu al zo lang geslootkant en geknotwilgd dat er wel iemand met een heel bijzondere kijk op die dingen moet komen wil het belangrijk worden’, verbindt deze kunstenaars. Schilderen vanuit het kijken, zonder politieke of maatschappelijke relevatie, voortdurend op zoek naar het ene ware schilderij. Experimenten hoe ruimtelijkheid vormgegeven kan worden verwijzen naar de architectuur van een open landschap met een verdwijnende einder, een vloedlijn, een dijk. Daar waar vlakken, lijnen, vormen en kleuren elkaar ontmoeten. Het is mooi om te zien hoe Dave Meijer ook op de zijkanten van de paneeltjes doorschildert, het ruimtelijk effect wordt zo weer versterkt. Soms maakt Meijer het ruimtelijk nog sterker door het materiaal van de ondergrond te laten verschuiven.
Wanneer je in Goes de tijd neemt zou je verrast kunnen worden door het kleurgebruik dat vaak licht en helder van toets is. Veel tinten blauw, rood, rose en geel, soms groen, een ondergrond van gebroken wit. Zwart is niet altijd zwart, er schemert gelukkig blauw doorheen. Het is genieten van de composities die met een buitengewoon gevoel voor verhoudingen zijn gemaakt. De tentoonstelling zelf is ook zorgvuldig gecomponeerd door de gedreven galeriehouders. Het mogen luisteren naar Tom van den Berge, die al bijna twintig jaar samenwerkt met Dave, was een verrijkende ervaring. Niet dat ik alles heb begrepen hoor, welnee, misschien maar een heel klein vlakje binnen de vele paneeltjes. De kleur van dat vlakje is echter zacht okergeel, met een groen veegje en een heel lief lijntje blauw er doorheen. Als een 'zijde'-vlinder loopt dit vlakje door op de zijkant van het doek en fladdert het in mijn gedachten verder naar de einder. Vergelijken met andere Zeeuwse kunstenaars? 'Nee, nee, oh nee, dat moet je niet doen, de autonomie en puurheid van het werk van Meijer laat zich niet vergelijken'. Over de lijnvoering en spanningsboog heb ik ook niet alles door, het kijken op zich was al genoeg voor mij. Maar ik heb het in elk geval geprobeerd en zo uit de losse pols deze tekst neergezet. Want: " Zij die het opgeven weten nooit hoe dicht zij bij hun doel waren".
Galerie van den Berge in Goes toont tot 19 februari recent werk, 22 schilderijen in totaal waarvan zes tweeluiken, onder de benaming Eeneneeniseen. We zien steeds hetzelfde op een andere manier. De werken hebben geen titels, of het zou moeten zijn, ‘hetzelfde nog een keer, maar dan een ander formaat, een andere kleur en iets anders'. Abstracte schilderijen waarvan ik, bij het zien, gewoon zo ‘zuiver’ blij kan worden omdat lyriek, schoonheid en zinnelijkheid tastbaar worden gemaakt.
Alsof het leven gaat vlinderen en je even licht mag zijn.Dave Meijer (1955), docent tekenen, geboren in Souburg, groeide op in Middelburg en woont nu in Goes waar hij ook een eigen atelier heeft. Schilder van op zichzelf staande of in serie geschilderde landschappen waarin de horizon vaak een belangrijke rol speelt. Dave is een echte twijfelaar, hij streeft altijd naar eenheid binnen een werk, het moet kloppen. Steeds weer de drang om het over te schilderen, een ultieme doorwerktheid kenmerkt zijn panelen. Ongelooflijk kritisch op wat hij maakt. Op de achterkant van de schilderijen zien we soms dat de zoektocht maanden, jaren duurde, 2008, 2009, 2010. Zijn atelier heeft zelfs een wand waar het werk ‘groeit’ en wacht op het moment dat het schilderij uit het atelier weg mag. De perfectie, de zuiverheid is dan pas gevonden. 'Ja, hij is wel eens moe', zei hij onlangs in een interview voor Omroep Zeeland.
In 2011 zien we in Goes solo’s en enkele ensembles of tweeluiken. Eerder
kregen we kleine en grote series van 9 tot 450 schilderijen te zien die als een gedicht aan de muur van de tentoonstellingsruimte hangen. Schilderijen vormen een serie wanneer ze inhoudelijke verwantschap tonen door de keuze van de beeldelementen, het kleurgebruik, de gebruikte techniek, hetzelfde formaat hebben. Hetzelfde maar elke keer anders. Maar vooral: wanneer ze door de maker als serie gepresenteerd worden. Het werken met series schept ook lucht, ruimte en rust. Het ware schilderij mag dan even wachten, de schilder kan de perfectie van allerlei kanten verkennen.In de mooie uitgave Dave Meijer : Landschappen rondom n.a.v. de gelijknamige tentoonstelling in 2007 in Museum Belvédère zien we een afbeelding van de serie: Ergens onder een dak onder de blauwe lucht 5, 24 paneeltjes, zo mooi om naar te kijken. Maar ook een afbeelding van de serie van 121 paneeltjes: Ergens en overal, 2006. In de Kabinetten van De Vleeshal in Middelburg maakten we in 2009 kennis met het werk De Einder. En dan de hoek om. Alleen al het zien van de ansichtkaart van dit werk maakt mij blij. Hoogtepunt in de series blijft echter uit 2002 "Nulpunt", in totaal 450 werken van 18x25 cm die voor de schilder een archief, een ijkpunt, een culminatiepunt maar ook een nulpunt zijn. De publicatie over deze serie is ook al mooi en bijzonder.
De horizon, de einder. Met de voeten in de Zeeuwse klei schildert hij met acryl en/of olieverf, vanuit de pols, in essentie landschappelijk beelden die, opmerkelijk, vooral ook in Friesland gewaardeerd worden. Een citaat van Jan Mankes: ‘We hebben nu al zo lang geslootkant en geknotwilgd dat er wel iemand met een heel bijzondere kijk op die dingen moet komen wil het belangrijk worden’, verbindt deze kunstenaars. Schilderen vanuit het kijken, zonder politieke of maatschappelijke relevatie, voortdurend op zoek naar het ene ware schilderij. Experimenten hoe ruimtelijkheid vormgegeven kan worden verwijzen naar de architectuur van een open landschap met een verdwijnende einder, een vloedlijn, een dijk. Daar waar vlakken, lijnen, vormen en kleuren elkaar ontmoeten. Het is mooi om te zien hoe Dave Meijer ook op de zijkanten van de paneeltjes doorschildert, het ruimtelijk effect wordt zo weer versterkt. Soms maakt Meijer het ruimtelijk nog sterker door het materiaal van de ondergrond te laten verschuiven.Wanneer je in Goes de tijd neemt zou je verrast kunnen worden door het kleurgebruik dat vaak licht en helder van toets is. Veel tinten blauw, rood, rose en geel, soms groen, een ondergrond van gebroken wit. Zwart is niet altijd zwart, er schemert gelukkig blauw doorheen. Het is genieten van de composities die met een buitengewoon gevoel voor verhoudingen zijn gemaakt. De tentoonstelling zelf is ook zorgvuldig gecomponeerd door de gedreven galeriehouders. Het mogen luisteren naar Tom van den Berge, die al bijna twintig jaar samenwerkt met Dave, was een verrijkende ervaring. Niet dat ik alles heb begrepen hoor, welnee, misschien maar een heel klein vlakje binnen de vele paneeltjes. De kleur van dat vlakje is echter zacht okergeel, met een groen veegje en een heel lief lijntje blauw er doorheen. Als een 'zijde'-vlinder loopt dit vlakje door op de zijkant van het doek en fladdert het in mijn gedachten verder naar de einder. Vergelijken met andere Zeeuwse kunstenaars? 'Nee, nee, oh nee, dat moet je niet doen, de autonomie en puurheid van het werk van Meijer laat zich niet vergelijken'. Over de lijnvoering en spanningsboog heb ik ook niet alles door, het kijken op zich was al genoeg voor mij. Maar ik heb het in elk geval geprobeerd en zo uit de losse pols deze tekst neergezet. Want: " Zij die het opgeven weten nooit hoe dicht zij bij hun doel waren".
Afbeelding 2: De Einder. En dan de hoek om. De Kabinetten van De Vleeshal, 11.04 -21.06.2009
Na bezichtiging koffie in een kroeg bij de markt. Van een heilssoldaat kreeg ik de tekst "zij, die het opgeven, weten nooit hoe dicht zij bij hun doel waren." Toen al kreeg mijn pen vlinders, zo gaat dat, dat is nou het mooie van kunst, kijken en verderzien, de hoek om.
Voor meer informatie over Dave Meijer zie de site van Galerie van den Berge
De Galerie is deze week gesloten i.v.m. de Kunstbeurs in Rotterdam. Het werk van Dave Meijer is nog te zien van 17-19 februari 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten