Herfst & weemoed huppelen over het picknickkleed

Voor wie ik liefheb wil ik schrijven, met dit motto begon ik vanaf maart af en toe iets te vertellen.
Tijd voor een bloemetje, een dahlia uit eigen tuin, en twee gedichtjes die ik dit jaar tegenkwam en met jullie wil delen.
Het regent zachtjes vandaag. In de herfst kunnen we ons soms gevangen voelen in webben van weemoed die om ons heen hangen. Bladeren verkleuren, ik verf mijn haar kastanjebruin ook al weet ik dat…
We gaan gewoon door, plukken mispels, rapen appeltjes, zoeken paddenstoelen, stoven peertjes en nog veel meer. We snoeien, kloven, hakken en stapelen het hout voor vuurkorf en open haard.
We halen wijn in huis, merlots met namen als Stormhoek, Welmoed en andere Vonkelwynen, we heffen het glas op de seizoenen, we zijn er nog, dat wel! De hemel willen we later ontdekken, we hebben geen haast. We hebben leeftijd, maar geen ouderdom.

Uit de bloemlezing van Gerrit Komrij: De 21ste eeuw in 185 gedichten, De Bezige Bij, 2010 het volgende gedicht van D. Troch:

You didn’t feel it coming

We hebben leeftijd, maar geen ouderdom.
het deken uit de picknickmand spreiden wij
achteloos in het gras. wij ontkurken wijn,

snijden het brood met vaste hand, voelen ons
vrij en blazen bloemblaadjes weg die rondom
ons dwarrelen, dreigen in een glas te vallen

ons leven lijkt nog op een tekenfilm tafereel:
sprinkhanenconcert, bordkartonnen setting.
Wij kunnen wachten tot de avond komt.

Het andere gedichtje is van de Vlaamse dichter H. Van Herrenweghen en te vinden in de bundel Webben & wargaren, 2009

Beklaag niet de stokoude man,
Die op de stoep, zo snel hij kan,
de zolen schuifelt een voor een,
om tussen voet en voet te wachten
tot hij weer klaar is met een been.
Hij huppelt in gedachten.

Dus, lieve lezers, vul in de herfst een picknickmand en huppel zo de winter in, misschien blijft het nog even zomer.
Zomaar wat plaatjes uit een boek dat al jaren in mijn boekenkast staat. De schoonheid van de dahlia & de weemoed van oudere boeken ineen. Althans, zo voel ik dat.